Śmierć Juliusza Cezara

Od 59 roku p.n.e. Cezar był pięciokrotnie wybierany konsulem i trzykrotnie dyktatorem. Ostatecznie w 44 roku p.n.e. został mianowany dyktatorem wieczystym. Miał to być tytuł dożywotni i taki był. Cezar nie cieszył się nim jednak długo.

15 marca 44 roku p.n.e. – w tak zwane „idy marcowe” – został zasztyletowany w senacie. Otrzymał dwadzieścia trzy ciosy sztyletem, z czego tylko jeden z nich był śmiertelny.

Głównymi spiskowcami byli Marek Juniusz Brutus, Decymus Juniusz Brutus, Gajusz Kasjusz Longinus, Gajusz Treboniusz, Serwiusz Sulpicjusz Galba, Lucjusz Mincjusz Basylus, Publiusz Serwiliusz Kaska i Lucjusz Tiliusz Cymber. Byli oni najbardziej zaufanymi współpracownikami Cezara, ale nie docenił ich.

Zawdzięczali mu duże majątki i wysokie urzędy państwowe, czego nie mogli znieść.

Zamachowcy kierowali się różnymi pobudkami. O wyborze czasu zadecydowały nie­wątpliwie plany wielkiej wyprawy przeciw Partom. Gdyby Cezar zdołał połączyć się ze swą armią i po zwycięstwie powrócił w triumfie do Rzymu, dokonanie zamachu stałoby się bardzo trudne. Mówiono o dążeniu Cezara do przywró­cenia monarchii; obawiano się hellenistycznego despotyzmu.

Wśród różnorakich motywacji zabójców jedna budziła szacunek ludzi oburzo­nych na jaskrawe pogwałcenie ideałów Republi­ki, jakie stanowiło faktyczne jedynowładztwo. Niechęć innych budziło lekceważenie przez Cezara instytucji i tradycji ustrojowych.

W rezultacie zamachowcy stanowili szczególną mieszankę rozczarowanych żołnierzy, kierujących się własnym interesem oligarchów i urażonych konserwatystów.

Zabójcy nie mieli recepty na problemy, któ­rych Cezar nie zdążył, a jego poprzednicy w oczywisty sposób nie potrafili rozwiązać. Nie umieli nawet zapewnić sobie samym bezpieczeństwa. Proklamowano przywrócenie Re­publiki, lecz uznano akty prawne Cezara.

W opinii publicznej nastąpił zwrot i zamachow­cy musieli ratować się ucieczką. Ponieważ Cezar formalnie nie mógł uznać oficjalnie Cezariona – syna ze związku z Kleopatrą, więc jeszcze przed śmiercią na swego dziedzica wyznaczył wnuka swej młodszej siostry - Gajusza Oktawiusza, który przyjął nazwisko – Gajusz Juliusz Cezar Oktawian.

1 stycznia 42 roku p.n.e. Cezar na mocy uchwały senatu i ludu rzymskiego został zaliczony w poczet bogów jako Divus Iulius – Boski Juliusz.

Więcej o Juliuszu Cezarze na Wikipedii

Źródło:

- „Rzym i cywilizacja klasyczna na zachodzie”, Ilustrowana Historia Świata tom III, John M. Roberts, wyd. Świat Książki, Warszawa 1999

- Encyklopedia Powszechna PWN, w 10 tomach, wyd. Świat Książki, Warszawa 1999

4-2011-10-24

Twoja wyszukiwarka