Od 59 roku p.n.e. Cezar był pięciokrotnie wybierany konsulem i trzykrotnie dyktatorem. Ostatecznie w 44 roku p.n.e. został mianowany dyktatorem wieczystym. Miał to być tytuł dożywotni i taki był. Cezar nie cieszył się nim jednak długo.
15 marca 44 roku p.n.e. – w tak zwane „idy marcowe” – został zasztyletowany w senacie. Otrzymał dwadzieścia trzy ciosy sztyletem, z czego tylko jeden z nich był śmiertelny.
Głównymi spiskowcami byli Marek Juniusz Brutus, Decymus Juniusz Brutus, Gajusz Kasjusz Longinus, Gajusz Treboniusz, Serwiusz Sulpicjusz Galba, Lucjusz Mincjusz Basylus, Publiusz Serwiliusz Kaska i Lucjusz Tiliusz Cymber. Byli oni najbardziej zaufanymi współpracownikami Cezara, ale nie docenił ich.
Zawdzięczali mu duże majątki i wysokie urzędy państwowe, czego nie mogli znieść.
Zamachowcy kierowali się różnymi pobudkami. O wyborze czasu zadecydowały niewątpliwie plany wielkiej wyprawy przeciw Partom. Gdyby Cezar zdołał połączyć się ze swą armią i po zwycięstwie powrócił w triumfie do Rzymu, dokonanie zamachu stałoby się bardzo trudne. Mówiono o dążeniu Cezara do przywrócenia monarchii; obawiano się hellenistycznego despotyzmu.
Wśród różnorakich motywacji zabójców jedna budziła szacunek ludzi oburzonych na jaskrawe pogwałcenie ideałów Republiki, jakie stanowiło faktyczne jedynowładztwo. Niechęć innych budziło lekceważenie przez Cezara instytucji i tradycji ustrojowych.
W rezultacie zamachowcy stanowili szczególną mieszankę rozczarowanych żołnierzy, kierujących się własnym interesem oligarchów i urażonych konserwatystów.
Zabójcy nie mieli recepty na problemy, których Cezar nie zdążył, a jego poprzednicy w oczywisty sposób nie potrafili rozwiązać. Nie umieli nawet zapewnić sobie samym bezpieczeństwa. Proklamowano przywrócenie Republiki, lecz uznano akty prawne Cezara.
W opinii publicznej nastąpił zwrot i zamachowcy musieli ratować się ucieczką. Ponieważ Cezar formalnie nie mógł uznać oficjalnie Cezariona – syna ze związku z Kleopatrą, więc jeszcze przed śmiercią na swego dziedzica wyznaczył wnuka swej młodszej siostry - Gajusza Oktawiusza, który przyjął nazwisko – Gajusz Juliusz Cezar Oktawian.
1 stycznia 42 roku p.n.e. Cezar na mocy uchwały senatu i ludu rzymskiego został zaliczony w poczet bogów jako Divus Iulius – Boski Juliusz.
Więcej o Juliuszu Cezarze na Wikipedii- „Rzym i cywilizacja klasyczna na zachodzie”, Ilustrowana Historia Świata tom III, John M. Roberts, wyd. Świat Książki, Warszawa 1999
- Encyklopedia Powszechna PWN, w 10 tomach, wyd. Świat Książki, Warszawa 1999
Zobacz także: